Ieder mens een verhaal

Bij het schrijven van levensverhalen stap je in het leven van een onbekende. Wat me iedere keer weer opvalt, is hoe bijzonder al die levens zijn. Ik hoor verhalen uit het verleden en uit het nu. Over kleine en grote gebeurtenissen in iemands leven. Werk, privé, ziekte en gezondheid. Het interessantste is te ontdekken hoe mensen met voorspoed en tegenslagen omgaan in hun leven. Dat maakt het schrijven van levensverhalen zo boeiend.

Het zijn niet alleen oudere mensen die de behoefte voelen hun herinneringen te laten optekenen. Oud en jong, alleen of met z’n tweeën, vertelden mij het afgelopen jaar hun verhaal. In mijn schrijfstijl probeer ik zoveel mogelijk de persoonlijkheid van de verteller aan bod te laten komen. Soms heeft iemand de ambitie het verhaal te laten uitgeven. Maar meestal bundel ik de ervaringen in een boekje, met foto’s, soms een tekening of gedicht ter illustratie. Kinderen, kleinkinderen en/of vrienden zijn dan de enthousiaste lezers van deze unieke stukjes geschiedenis.

“Over mijn leven kun je wel een boek schrijven”, verzuchtte Guus Dekker
van Houten regelmatig. Haar gedachten gingen dan vooral naar de Tweede Wereldoorlog.

Samen met haar ouders, haar broertje en drie zussen vluchtte zij op haar achtste jaar eerst uit Rotterdam en kwam op diverse plekken in Nederland terecht.  Het gezin dacht rust te vinden in Arnhem, maar moest tijdens zware gevechten in 1944 opnieuw alles achter zich laten. Dit gaf genoeg stof tot vertellen.

Het verhaal van Guus Dekker is echter breder dan alleen de oorlog. Hoe zij opgroeide als oudste in een gezin van acht, veel ziektes overwon, haar huwelijk ervoer en hoe haar leven als moeder en vrouw eruit zag, komt in haar levensverhaal naar voren.